Mürşide teslim olmanın dereceleri (Adab-ı Fethullah k.s.a)

Mürşide Teslim Olmanın Dereceleri

Mürşid hakkında ihlasın en düşük derecesi

Müridin, dünya kutuplarla dolu olsa dahi feyiz kapısını ancak şeyhinin açabileceğini ve bütün ibadetlerinin şeyhin bir tek nazarına ( bakışına ) eşit olamayacağına inanmasıdır.

Teslim Olmanın En Yüksek Derecesi



Yok olacağını bilse dahi; dünya ve ahiret yararı olmaksızın duraksamadan şeyhinin emrini yerine getirmesidir. Bununla birlikte beraber olduğu veya daha önce yaşamış olan kardeşlerinin ve sadıkların ibadetlerine bakmamalıdır. Çünkü bu teslimiyeti engeller. Zira teslim olmanın anlamı; Her kim silahını efendisinin kapısına asarsa rahat eder sözünden anlaşılmaktadır. Buradaki silahtan gaye, müridin çalışması ve şeyhinin nazar etmesidir.
İşin gerçeği şu ki; bilgili bir şeyh, müridinden fazla müridini tanır ve nefsinin tedavisinin bilir. Çünkü kamil mürşit,müridini birçok yollarda yürütür ve yetiştirir. Örneğin bazen yalnız rabıta bazen yalnız sohbet bazen yalnız murakabe, bazen yalnız fikir, bazen yalnız cezbe, bazen de bunların birkaçı veya hepsiyle yetiştirir. Sözün özü mürit tam teslim olmazsa, şeyhten yol gösterme ve yetiştirme olamaz. Allah-u Teala ( c.c) ve O nun Resulü gerçeği daha güzel bilir.

(Şey Fethullah Verkanisi ( k.s) Hazretleri nin birinci mektubu burada sona erdi. Bundan sonra ki bölüm Şeyh Abdurrahman-ı Tahi ( k.s) Hazretelri nin Mevlana Halidi Zülcenaheyn Hazretleri nin ( k.s) halifesi olan Şeyh Muhammen bin Süleyman-ı Bağdadi nin El Hadikayı Nediye kitabından Şeyh Fethullah Hazretleri ne yazdırdığı adaplardır. )
Bir mürit mürşidi kamili mükemmeli bulduğunda onunla beraberken ve ayrıyken edebi gözeterek ona malı ve canıyla hizmet etmesi gerekir. Eğer mürit edebe uymazsa feyiz kaçar; nur karanlığa dönüşür ve manevi ayrılık gelir.
Şeyh Taceddin-i Hin-i Nakşibendi in ( k.s) Naciyetul Kübra isimli eserinde bu konu şöyle açıklanmıştır: Bazı şeyhlerin hakkın ancak güzel edebe uymakla ödenebilir. Şeyhe saygıyla davranmak onun hakkını vermek; saygısızlıkta bulunmak ise zarar etmek ve büyük bir kusurdur. Çünkü mürşide manevi babalık hakkı vardır.
Ben de diyorum ki : Manevi nispet Allah ( c.c) aşıklarının yanında maddi babalıktan daha şereflidir. Bu yakınlık Bilali Habeşi ve Selmani Farisi ( r.a) Hazretlerini Ehli Beyte dahil etti, amcalık bağı olan Ebu Talip de manevi nispetten uzak kıldı.

Şeyh Şerafettin Ömer İbni Farid ( k.s) bu yakınlık için şöyle buyurdu : İlahi aşk yolundaki manevi nispet anne ve babanın yakınlığından daha fazladır.

Mürit gayesinden başka her şeyle ilgisini keserek, nefsini tüm yaratıklardan daha aşağı görmelidir. Kendisi nefsi için hiç kimseden bir hak istememeli, aksine üzerine geçmiş olan kişilerin haklarını ödemelidir. Hal, maka, keramet, fena ve beka gibi isteklerde bulunmamalıdır. Böyle amacı olan nefsine uymuş sayılır. Ayrıca makam ve keşiflere ait kendisinde bir durum oluşursa tek başına karar vermemeli ve buna güvenmemelidir. Kendisini tembelliğe ve aşağılık duygusuna kaptırmamalıdır.
Tarikatın anası edeptir. İnsan Allah (c.c) ancak edeple erişir. Allah a kavuşamayan da edebe uymadığı için kavuşamaz.